از خود می‌پرسی در این ایام مترسک‌بار کز در و دیوار می‌بارند کوژی وکژی، آیا می‌توان مترسک‌هایی آفرید رقصنده؟ عروسان؟ شعف‌انگیز؟ مشکل بتوان از دل چنین پیرامونی آشفته در مرکز بینایی و تعجب مخاطب، مترسک‌های پرنیان‌پوش را به نمایش درآورد. مریم سالور بیش از ده سال است که این مترسک ها را به دنیا آورده، پرورانده و اکنون بلوغ خیال انگیز آن ها را با مخاطبانش سهیم شده است. آن ها عروس های بی صورت هستند، با تاج گُلی بر سر. سیرتشان را هم می توان حدس زد. آنچه می بینیم در یک نظر، این متروسک ها (مترسک + عروسک) بر روی نرم ترین خاک های ایران می خرامند و دور می شوند. اگرچه هم چنان نزدیک هستند و ما شاهد داستان های آمد و شدشان هستیم. آن ها با خود اوهامی را زمزمه می کنند که ما آن را می شنویم اما وهمی ندارند. آن ها توهمی را انتقال نمی دهند، برخورنده و رَماننده نیستند. برخلاف طبیعت مترسک ها که می بایست آن ها را دید و دور شد. ما مترسک ها را می بینیم و بدان ها نزدیک می شویم. متروسک های سالور خیال انگیز هستند که وهمناک نه، حکایت های شنیدنی دارند و با دیدنشان ترسی در دل ایجاد نمی شود، خاصه فضای باز و آفتابی با ابرهای روشن تابلوها جای هیچ ترس و وهمی را باقی نمی گذارند. این مترسک ها در مقایسه با تاریخ دیرپای مترسک های عالَم، بسیار آفریننده‌ی دوستی هستند، چنانکه می توان بدان ها علاقمند شد. فضای بیشتر تابلوها دوست داشتنی هستند، خسته نمی شوی، شادی می گیردت و با خود گفت و گویی را آغاز می کنی که از فضاسازی خیال انگیز سالور با محوریت متروسک ها حیات می گیرند. مریم سالور هنرمندی ممتاز است. امتیاز او بازآفرینی چیزهایی است که به اعتبار عادات ذهنی پذیرفته و عادی شده اند، اما سالور گونه های دیگر از نگریستن بدان ها را عرضه می کند. همچنان که تاکنون به پرنده، به باغ، به گُل، به گِل و به همه‌ی آنچه که دچار روزمرگی شده اند اما همچنان دستمایه های آفرینش هستند نگریسته است.

محمدرضا حائری

معمار

اردیبهشت ١٣٩٣