مریم سالور کار هنری خود را با ساختن ظرف‌های سرامیک شروع کرد. ظرف‌هایی ساخت با شکل ها و حجم‌های آشنا، اما با افزوده هایی تازه که گاه به ملایمت با ترکیب متناسب و هماهنگ لعابهای رنگارنگ و گاه با گستاخی با پاره پاره کردن لبه‌های ظروف و خط‌خطی کردن زمینه هایشان و پاشیدن لعابهای پررنگ بر روی هم بسیار بیشتر و پرمایه‌تر از ظروف تزیینی عادی از کار درآمدند. اما معلوم بود که او به این حد و حدودها قناعت نخواهد کرد و جنبه‌های مصرفی آثارش را، که بیشتر ظرف و گلدان و پایه‌ی چراغ بودند، دست و پاگیر خواهد دانست؛ که همینطور هم شد و آرام آرام شروع کرد به ساختن مجسمه‌ها: مجسمه‌ها اندام‌هایی بودند ساده و با وقار و گاه محزون و نه چندان بلندبالا یا ستبر که بیننده باید به سویشان خم می‌شد و با مهر یا کنجکاوی وراندازشان می‌کرد. این مجسمه‌ها اغلب بدون چهره اند و اندام کشیده و موزونشان بافتی رنده ای و شانه‌ای لطیف و تناسبی در خور یافته‌است. بعضی ‌از اینها قدری به یک سو و یا به جلو خم شده‌ اند، اغلب تکیه‌گاهی در پایین، ایستایی‌شان را بیشتر می‌کند. رنگهای مجسمه‌ها از تیره تا روشن متغیر است و بافت مومی شکلشان، تجربه‌ای تازه در این سرزمین است. در چندتایی از این مجسمه‌ها، به جای سر، حجمی شبیه به قلب قرار گرفته است و از موفق‌ترینهایشان باید به یک مجموعه‌ی دو تایی اشاره کرد که دو مجسمه‌ی کاملاً هم شکل، اما یکی به رنگ سیاه و یکی به رنگ سفید، کنار هم ایستاده اند. از نمونه های دلپذیر دیگر، به مجموعه ای از مجسمه‌های تیره، با اندامهای ساکن و بلند، باید اشاره کرد که سر و صورت در آن چندان قابل تشخیص نیست و انگار که با پارچه ای بسیار بلند پوشانده شده‌اند و این پارچه‌ی خیالی، جزییات را مالیده و محو کرده است و تنها طرحی کلی و نمادین و خلاصه را باقی‌گذاشته است. زمینه‌ی دیگر کارهای مریم سالور دیوارنگاره‌های اوست که با همان شیوه‌ی زبرسازی و نواخت‌های اریب مخالف و متضاد شکل می‌گیرند و نمایشگر دوران به ثمر رسیدن جست‌وجوی طولانی و عمیق او در هنر پیشتاز معاصر ماست. این دیوارنگاره‌ها، در شکل‌های مستطیلی، گاه قابگونه، همچنان رنگ‌مایه‌های سیاه و سپید و خاکستری مورد علاقه‌ی او را به کار می‌گیرند و در ابعادی بزرگ، امکانهای تازه و نهفته در دیوارنگاره ها را به چشم می‌کشند. مریم سالور پانزده شانزده سالیست که، با جدیت تمام و بی هیچ ادا و ادعایی، یکسره کار کرده است و زمینه های گوناگونی را آزموده است. با نگاهی به حاصل سعی او تا اینجا، می‌شود امیدوار بود و آرزو کرد که بقیه‌ی راه را با همین شایستگی و جرئت و مداومت طی کند. راهی که دراز است، اما همچنان باید پیموده شود.

آیدین آغداشلو

هنرمند

١٣٧٩